Czy Chorego zawsze traktuje się indywidualnie?

Niekiedy leczenie usprawniające stanowi wstęp albo poprzedza leczenie operacyjne. W wielu przypadkach kinezyterapia stanowi jedyną formę pomocy choremu.

Chorego zawsze traktuje się indywidualnie uwzględniając m. in. charakter uszko-dzenia, stan kalectwa (czy jest trwałe, czy przemijające), warunki bytowe środowiska itd. Ważnym elementem rehabilitacji jest zdobycie zaufania chorego. Uzyskuje się je przez troskę o stan zdrowia, przebieg leczenia i o przyszłe możliwości życiowe chorego.

Najlepszym argumentem zmieniającym nastawienie i psychikę usprawnianego jest przykład otoczenia i wyniki osiągane przez innych chorych. Usprawnienie czynnościowe doprowadza do ożywienia procesów na wszystkich piętrach układu nerwowego i „przeciera” drogi nerwowe dla czynności odruchowych. W obrębie mięśni szkieletowych dochodzi do zwiększenia się zapasów glikogenu i usprawniania przebiegu procesów biochemicznych, w tym i enzymatycznych. Następuje poprawa utleniania tkankowego oraz resyntezy glikogenu. W efekcie wzrasta siła mięśniowa oraz poprawiają się warunki krążenia miejscowego.

Ćwiczenia stopniuje się w zależności od siły mięśniowej, przechodząc od lżejszych do cięższych, od ćwiczeń wspomaganych do wolnych i do oporowych (np.. ćwiczenia w pozycji leżącej – w pozycji siedzącej – w pozycji stojącej).

Ćwiczenia prowadzi się rytmicznie z zachowaniem przerw między wysiłkami w celu stworzenia warunków dla odpoczynku mięśni. Powrót do równowagi po> przemęczeniu treningiem umożliwia odpoczynek, który uzyskuje się drogą ćwiczeń tonizujących.

Korzystnie na wyniki usprawniania wpływa dobrze zorganizowane współza-wodnictwo. Dlatego często tworzy się odpowiednio dobrane zespoły ćwiczeń.