Kryteria ocen stosowanych podczas badań

– 6. Kryteria ocen stosowanych podczas badań. Stadia snu, jego periodyka oraz fazy oceniane były według kryteriów Loomi- sa i współpracowników (1938), zmodyfikowanych przez Jovanovića (1970 b, 1971 e, 1978). Wszystkie erekcje podzielono na trzy kategorie:

a. Silne erekcje o wielkości amplitudy między 20 i 30 milimetrów. Odpowiadają one przyrostowi obwodu prącia od 2 do 3 centymetrów.

b. Średnio silne erekcje u wielkości amplitudy między 10 a 30 milimetrów. Odpowiadają one przyrostowi obwodu prącia od 1 do 3 centymetrów.

c. Słabe erekcje o wielkości amplitudy między zerem a 10 milimetrami, które odpowiadały przyrostowi obwodu prącia od zera do 1 centymetra.

U chorych, w niektórych przypadkach, wyróżniano kategorię d – były to słabe erekcje, których wielkość amplitudy kształtowała się od zera do 5 milimetrów, odpowiadając takim samym przyrostom obwodu prącia. Tę dodatkową kategorię stosować można było także przy rejestracjach erekcji u starzejących się mężczyzn.

Taki podział erekcji, zgodny z ustaleniami współczesnej wiedzy o biorytmach, nie wystarcza do należytego p jznania biorytmu erekcji. Podobnie jak przy badaniu innych fizjologicznych i psychicznych procesów w czasie snu także i przy badaniu erekcji należy uwzględnić wszystkie możliwe ich rytmy.

Warto zauważyć, że erekcje w czasie czuwania, to jest w czasie 2/3 dobowego biorytmu człowieka, prawie nie dają się rejestrować, gdyż w dużym stopniu zależą od czynników zewnętrznych. Ciągłość erekcji nie jest stała, jak ma to miejsce przy innych procesach fizjologicznych. W przypadku funkcjonowania serca można na przykład obserwować jego stałą akcję, która przebiega bardziej lub mniej ni .zależnie od warunków zewnętrznych aktywność serca uchwycona może być także w stanie spoczynku. Tego rodzaju stałe mierzenie erekcji nie jest możliwe można je stosować jedynie okresowo.