Klinicznie objawem najbardziej rzucającym się w oczy są ruchy mimowolne. Rozpoczynają się one stopniowo, często w twarzy w postaci ,,grymasów” i stopniowo nasilając się, ogarniają inne grupy mięśniowe. W okresie rozwiniętym zwykle dominują ruchy w zakresie głowy, twarzy, rąk i palców. Nierzadko występują one jednak i w m. m. tułowia, przepony i kończyn dolnych. Niekiedy ruchy obejmują tylko połowę ciała (hemichorea). Ruchy pojawiają się nagle, są szybkie, nieregularne i są wynikiem skurczu grup mięśniowych. Bardzo silne ruchy powodują „rzucanie się” dziecka w łóżku. Skurcze m. m. jamy ustnej, gardła i krtani wywołują zaburzenia mowy, niekiedy mutyzm. Ruch-y mimowolne bardzo utrudniają wykonywanie ruchów dowolnych, przerywając je i wypaczając. Poza tym stwierdza się prawdziwą niezborność. Siła mięśni wykazujących ruchy mimowolne jest z reguły zmniejszona, niekiedy tak znacznie, że mówi się o pląsawicy porażeniowej (chorea parały tica). Ruchy mimowolne w takich przypadkach zmniejszają się i nawet całkowicie ustają. Napięcie mięśniowe jest obniżone (hipotonia). Odruchy głębokie zwykle są zachowane, ale mogą być osłabione. Prawie w każdym przypadku istnieją lekkie zmiany psychiczne: nadmierna pobudliwość, drażliwość, chwiejność nastroju, trudność skupienia uwagi. Niekiedy rozwija się stan majaczeniowy lub bardzo silne podniecenie psycho-ruchowe. W części przypadków są obecne objawy gośćca ostrego lub zapalenia wsierdzia. We krwi niekiedy stwierdza się nieznaczną leukocytozę obojętnochłonną. Płyn mózgowo-rdzeniowy jest prawidłowy.
Kliknij