U mężczyzn występują analogiczne układy regulacji neurohormonalnej, z tą istotną różnicą, że nie wykazują one cyklicznej zmienności.

Ośrodki podkorowe sterujące reakcjami emocjonalno-seksualnymi mieszczą się w układzie limbicznym oraz w międzymózgowiu. Zawiadują one wszystkimi wrodzonymi reakcjami emocjonalno-seksualnymi. Wszelkie bodźce z receptorów dochodzą najpierw do ośrodków podkorowych, gdzie otrzymują odpowiedni „ładunek emocjonalny”. Razem z nim przekazywane są do kory mózgowej, która albo je wyhamowuje, albo „zezwala” na pojawienie się określonych stanów emocjonalnych. Dlatego też u dziecka, u którego mechanizmy korowe nie są jeszcze dostatecznie wy- -kształcone, a mechanizmy podkorowe mają nad nimi przewagę, działania emocjonalno-popędowe górują zwykle nad rozumowymi. Powstające w ośrodkach podkorowych emocje i popędy decydują więc o rodzaju i formach pierwszych kontaktów emocjonalnych dziecka z otoczeniem oraz odgrywają dużą rolę w kształtowaniu się dalszych kontaktów emocjonalnych i seksualnych. W miarę rozwoju osobowości intelekt uzyskuje zwykle coraz większą kontrolę nad emocjami.

Już we wczesnym okresie życia zarodkowego z górnej ściany steku na, przestrzeni między omocz- nią i odbytnicą wyrasta tzw. przegroda moczowo-odbytnicza (septum urorectale), która zrasta się później z błoną stekową i dzieli w ten sposób stek na część przednią i tylną. Część przednia, w której znajdują się ujścia przewodów Wolffa i która łączy się z omocznią, przekształca się, jak już wyżej wspomniano, w pęcherz i w cewkę moczową część tylna pozostaje w łączności z odbytnicą. W ten sposób od chwili połączenia się przegrody moczowo-odbytniczej z błoną stekową błona ta w części dolnej, leżącej bliżej końca ogonowego, będzie zasłaniać przyszły odbyt (pars analis membranas cloacae), a w części górnej, bliżej pępka, resztę steku (pars urogenitalis membranas cloacae).

W miejscu, gdzie znajdują się ujścia przewodów Wolffa, przebiega granica, w obrębie której następuje później zróżnicowanie górnego i dolnego odcinka brzusznej części steku.

Rozróżnia się wewnętrzne i zewnętrzne narządy płciowe. Do wewnętrznych należą: jajniki, jajowody, macica i pochwa. Do zewnętrznych (srom niewieści, vulva, cunnus) należą: wzgórek łonowy, wargi sromowe większe, wargi sromowe mniejsze, łechtaczka, przedsionek pochwy, opuszka przedsionka i gruczoły przedsionkowe większe. wa miednicy kobiecej – wi- dok z boku (według Mas- tersa i Johnson, 1975)

Próby dyskryminacji seksualności, a zwłaszcza jej fizjologicznych uwarunkowań i przejawów, w większości przypadków zawodziły w zetknięciu się z rzeczywistością życia człowieka w społeczeństwie. Wpędzały jednak ludzi w konflikty z sumieniem i obciążały poczuciem winy. W związku z powyższym wysunięto postulat zniesienia zakłamania życia seksualnego oraz zniesienia tabu, szczególnie mocno akcentowny przez zwolenników fenomenologii, których przedstawicielem był między innymi Max Scheler. Postulat ten akcentują również zwolennicy egzystencjaliz- mu. Sartre uważa, że w stosunkach seksualnych chodzi przede wszystkim o zagadnienia biologiczne. Człowiek nie powinien się ich wstydzić, lecz powinien zaspokajać potrzebę seksualną w sposób podobny jak zaspokaja inne swoje potrzeby.

W praktyce może dochodzić do zderzenia się trzech, czterech i więcej ról społecznych u tego samego człowieka, co jest elementem nerwi- cogennym (np. u kobiety konflikt roli społecznej jako pracownika z rolą matki). Zdarza się, że w jednym osobniku „walczą” trzej lub czterej osobnicy, pełniący różne role społeczne, o różnych sprzecznych z sobą oczekiwaniach wysuwanych pod jego adresem. To nie jest tylko sprawa spojrzenia na człowieka, z punktu widzenia psychologii społecznej, jako na odwtórcę ról społecznych. To jest również sprawa nowoczesnego kształtu etyki człowieka i konfliktów moralnych. Większość konfliktów moralnych w epoce współczesnej, tych naprawdę ważnych konfliktów moralnych, (które człowieka dręczą i frustrują, deformują jego samopoczucie i samoocenę oraz jego poglądy na świat – to konflikty moralne wywołane przez konflikty ról społecznych.

Powstawaniu ropniaka jajowodu towarzyszą częste zmiany zapalne w narządach sąsiednich, co prowadzi w następstwie do wytworzenia się zrostów łącznotkanko- wych między jajowodem i jego otoczeniem, do unieruchomienia jajowodu i zlepienia się jego z jajnikiem w jedną całość. Treść ropniaka dzięki brakowi połączenia z ogniskami zakażenia może po pewnym czasie ulec wyjałowieniu, a sama ropa, zrazu gęsta – zmienia się w płyn surowiczo-ropny. Jest rzeczą zrozumiałą, że opisane zmiany powodują zniekształcenie jajowodu i jego przemianę w twór o wyglądzie zbliżonym do kulistego lub jajowatego, który badaniem oburęcznym wyczuwa się jako guz.

Za efektywną stymulację uważa się pobudzanie świadomie zmierzające do wywołania podniecenia seksualnego wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi zmianami fizjologicznymi w organizmie oraz subiektywnymi doznaniami rozkoszy seksualnej. Najczęściej ma miejsce stymulacja psychofizyczna, w której jednocześnie współdziałają bodźce psychiczne (wyobrażeniowe, zmysłowe, sytuacyjne) oraz fizyczne, zwłaszcza dotykowe. U ludzi szczególnie pobudliwych seksualnie może występować stymulacja tylko psychiczna, to znaczy mogą oni wywołać u siebie podniecenie seksualne, a nawet orgazm, bez udziału bodźców fizycznych. Szczególną rolę odgrywa przy tym wyobraźnia odtwórcza lub wytwórcza. Stymulacja tylko fizyczna zdarza’się rzadko, i to przeważnie w okresie młodzieńczym na przykład przy masturbacji. Do bodźców mechanicznych zwykle dołączają się bodźce wyobrażeniowe wskutek czego stymulacja przybiera charakter psychofizyczny.

Jakkolwiek wykazanie tych przeciwciał nie zawsze jest możliwe, zdarza się to jednak w przeważającej liczbie przypadków.

Nazwą alergenu (antygenu, atopenu) określamy substancję, która stanowi bodziec do wytwarzania w ustroju przeciwciał. Alergia może być albo zewnątrzpochodna, albo wewnątrzpochodna. W pierwszym przypadku głównymi czynnikami są ciała działające na ustrój za pośrednictwem przewodu pokarmowego, oddechowego, dotyku lub wprowadzenia pod skórę. Alergeny wewnątrzpochodne powstają w samym ustroju, na który wywierają swe działanie. Tymi ostatnimi mogą być np. hormony w przebiegu pewnych zaburzeń czynnościowych lub zmian patologicznych gruczołów wewnętrznego wydzielania.