Stopień wykrztacenia a zdolność do orgazmu

Terman (1951) badał związki zachodzące między zdolnością do orgazmu u kobiet a cechami osobowościowymi. Z badań jego wynika, że kobiety z obniżoną zdolnością do orgazmu odznaczają się brakiem pewności siebie, małym poczuciem własnej wartości, wzmożoną wrażliwością i labilnością nastrojów oraz wykazują tendencję do konformistycznych postaw wobec autorytetów i konwenansów. Ponadto stwierdził on, że realna i upragniona częstość stosunków płciowych u kobiet z małą zdolnością do orgazmów jest nieprzeciętnie niska. Kobiety zdolne do orgazmu podają, że mają dłuższe stosunki oraz dłuższą grę miłosną przed stosunkami, niż kobiety o ograniczonej zdolności do orgazmu.

Z badań, jakie przeprowadziłem wspólnie z Roykiewiczem (1963), wynika, że typem osobowości u kobiet (określanym według typologii A, Meares) usposabiającym dó nerwicowych zaburzeń seksualnych, a m.in. do zaburzeń w przeżywaniu orgazmów, jest typ introwertywny. Typem opornym na powstawanie tych zaburzeń jest typ ekstrawertywny i pa- ranoidalny.

Wielu badaczy jednomyślnie podaje, że istnieją pewne związki między stopniem wykształcenia a zdolnością do orgazmu. Kobiety z wyższym wykształceniem mają większe zdolności do przeżycia orgazmu niż te, które posiadają średnie lub niższe wykształcenie.

Z moich badań (1966) wynika, że środowisko rodzinne wywiera wyraźny wpływ na zdolność kobiet do przeżywania orgazmu. Niewłaściwe środowisko rodzinne poprzez stałą traumatyzację rozwoju uczuciowego dziecka może wypaczać rozwój jego osobowości, a m.in. przyczyniać się do powstania zaburzeń odczucia seksualnego. Czynnikami patogennymi, poprzez które niewłaściwe środowisko rodzinne wywiera swój wpływ, są: 1) utrata jednego lub obojga rodziców, zwłaszcza we wczesnym okresie życia, 2) niezgodne współżycie małżeńskie rodziców, 3) nieodpowiedni stosunek rodziców do dzieci.